Rozdział 12 cz. 1

Kiedy weszłam do domu, jak zwykle panowała nieznośna cisza. Ściągnęłam szpilki i weszłam do swojego pokoju. Wiedziałam, że Wiktor jest tuż za mną ale nie odezwałam się przez cały czas do niego ani słowem, a i on bał się cokolwiek powiedzieć.

Rzuciłam się na łóżko i ukryłam twarz w poduszce. Czułam jak łóżko ugina się pod ciężarem Witka ale nie zwracałam na niego uwagi.

-Kornelia? Może…

-Nic nie chcę, daj mi spokój… - przerwałam mu za nim dokończył.

-Przecież Cię tu samej nie zostawię.

-Idź do domu, nie jesteś mi potrzebny.

-Nawet nie ma mowy! Wiem jak musisz się czuć i… - poderwałam się i usiadłam na kolanach tuż obok niego.

-Wiesz jak się czuję?! Doprawdy?

-Kornelia, proszę Cię…

-O co?! Wy faceci zawsze o coś prosicie, no słucham?!

-Uspokój się i nie staraj się za wszelką cenę mnie od siebie odtrącić. – chwycił mnie za nadgarstki i przyciągnął do siebie, po czym posadził mnie sobie na kolanach i objął mnie w pasie. – Jesteś cudowną, miłą, piękną i wesołą dziewczyną o cudownym uśmiechu i starasz się mnie zniechęcić bo jakiś frajer Cię oszukał. Nie uda  ci się to, bo jesteś dla mnie zbyt ważna…

Wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi oczami i czułam jak olbrzymia gula rośnie mi w gardle a łzy napływają do oczu.

-Och daj spokój, taka duża dziewczyna i będzie mi tu teraz ryczeć? No już! Ogarnij się! – pocałował mnie w czoło i przytulił. I jakimś magicznym sposobem moje ciało posłuchało jego polecenia i wracało do normalnego funkcjonowania.

Przymknęłam oczy i wtuliłam się w jego tors.

-Dziękuję… - wyszeptałam.

-Za co ty mi dziękujesz? Za to że ten gnojek cię tak załatwił i przez niego tyle wypłakałaś? Kornelia…

-Niee, dziękuję Ci za to że tu jesteś ze mną.

-Nie mógłbym Cię samej zostawić… - czułam jak całuje moje włosy i wtula w nie swój ciepły policzek. Gdyby nie on, pewnie płakałabym teraz jak dziecko i nie ruszyła się z łóżka przez co najmniej tydzień.

-Na pewno wszystko już w porządku? – zapytał i odsunął mnie od siebie by spojrzeć mi w oczy.

-Tak, przynajmniej tak mi się wydaję…

-No to świetnie, przebierz się i zbieramy się. – Wiktor zepchnął mnie na podłogę a sam podszedł do drzwi garderoby i otworzył je przede mną.

-Gdzie niby mamy iść? I po co mam się przebierać? – zapytałam zmieszana.

-Niespodzianka! Ale radzę założyć spodenki bo w tej kiecce prędzej się zabijesz niż wyluzujesz.

-Wiktor, powiedz mi o co chodzi! No proszę! – podeszłam do niego i zrobiłam smutną minkę.

-Nie ma mowy! Twoje słodkie oczęta mnie nie przekonają. Spadaj! – pocałował mnie w czoło po czym wepchnął mnie do garderoby i zamknął drzwi. – Będę tu stał i czekał dopóki nie powiesz mi że jesteś gotowa do wyjścia!

-Dupek! – wyszeptałam i pokazałam język w kierunku drzwi.

-Słyszałem! – usłyszałam odpowiedź i po chwili oboje śmialiśmy się w najlepsze.

Niecałe 5 minut później wyszłam z garderoby ubrana w luźne dresowe spodenki przed kolano i opadającą na jedno ramię białą koszulką.

-No, nareszcie wyglądasz jak prawdziwy hip-hopowiec. Chodź bo już późno. – rozkazał Witek i wyszedł na korytarz.

-Poczekaj wezmę torbę. – sięgnęłam po torbę która leżała rzucona koło łóżka i doszłam do Wiktora sprawdzając nieodebrane połączenia w telefonie.

-To zatrzymuję na dzisiejsze popołudnie.

-EJ! – próbowałam wyrwać mu telefon ale jego wzrost skutecznie mi to utrudniał.

-Zapomnij chodź na chwilę o swoim kochasiu, a ja obiecuję Ci że nie będę już czytał twoich wiadomości, ok?

-Ale ja chciałam tylko… Och, no dobra.

-No! To zakładaj buty i idziemy!

Nie mam pojęcia jak Wiktor domyślił się co mi chodzi po głowię ale zabrał mnie do najlepszego „odstresowywacza” w Warszawie. Szliśmy właśnie parkiem rozmawiając na neutralne tematy gdy nagle Wiktor zatrzymał się i złapał mnie za rękę.

-Tam jest nasz cel żeby trochę odreagować.- wskazał naszymi dłońmi w kierunku ramp przeznaczonych na wyczyny BMX.

-Nie mogłeś mi od razu powiedzieć ze idziemy potańczyć?

-Niee, bo nie wiedziałem gdzie na nas czekają.

-Ktoś na nas czeka? Ale kto?

-Chodź to się dowiesz. – uśmiechnął się i wciąż trzymając moją rękę pociągnął mnie w stronę skate parku.

Gdy wbiegliśmy roześmiani na betonowy plac, zauważyłam znajomą ze starówki ekipę.

Gutek, Leoś, Hugo, Kowal, Tosiek i Maro podeszli  i przywitali się z Wiktorem wymieniając uwagi po czym każdy z nich podszedł i przywitał się ze mną buziakiem w policzek.

-O rany, cześć chłopaki!

-Cześć księżniczko! Kopę lat! Dziś nareszcie sobie przydensimy, co? – słyszałam kolejno od chłopców którzy wyraźnie spodziewali się naszej wizyty.

-A gdzie Olaf? – spytałam, wciąż rozglądając się za szefem ekipy.

-Jestem, jestem… Cześć Księżniczko! – Olaf podszedł i uniósł mnie w górę obejmując w talii. – Stęskniłaś się, co?

-No pewnie! Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo. – uśmiechnęłam się i ucałowałam go w policzek.

-Słyszeliście to frajerzy? Mam najlepszą laskę w mieście w garści. – Olaf wskazał na siebie kciukami po czym wszyscy się roześmialiśmy. –Wiktor, mordeczko! Dobrze, że przypomniałeś sobie o kumplach! – Olaf zbił piątkę z Wiktorem i obaj złączyli się w niedźwiedzim uścisku.

-To wy się znacie? – byłam w lekkim szoku. Nie spodziewałam się po Wiktorze że obracał się w towarzystwie chłopaków.

-Pewka! Wiktor tańczył z Nami nie raz na Starówce, ale jakaś dupa zawróciła mu w głowię i nagle przestał przychodzić. – wyjaśnił mi Olaf a Wiktor wyraźnie zmieszany próbował szybko zmienić temat.

-Stare dzieje! Jesteśmy tu w innej sprawie z Nelą…

-Tak? – zapytałam zdziwiona i spojrzałam na Witka oczekując na wyjaśnienia. – Myślałam, że jesteśmy tu po prostu potańczyć…

-To też skarbie. Witek zadzwonił dziś do nas z propozycją której nie mogliśmy odrzucić… -Olaf odpowiedział za Wiktora i uśmiechnął się do chłopaków. – Potrzebujesz ekipy na zaliczenie egzaminu semestralnego a my służymy pomocą.

-Żartujecie?!

-Coś ty? Pięknotko! Nie zostawimy dziewoi w potrzebie!

Byłam niezmiernie szczęśliwa. Podbiegłam do każdego z chłopaków i dałam im po olbrzymim buziaku.

-Jesteście najlepsi! To co zaczynamy?

-Pewnie! Do roboty! Muza gotowa! – odpowiedzieli kolejno i z szerokimi uśmiechami układaliśmy moją zaliczeniową choreografię.

Pół godziny później z niezliczoną ilością endorfin zakończyliśmy choreografię do intra i gdy zaczęliśmy się wygłupiać usłyszałam dzwonek mojego telefonu w plecaku Wiktora. Zauważyłam jego skinienie wyrażające zgodę na odebranie i pobiegłam w kierunku ławki.

Tosiaczek.

Bez zastanowienia nacisnęłam zieloną słuchawkę i zziajana przywitałam się z przyjaciółką.

-Kornelia? Gdzie się podziewasz? Martwię się o Ciebie…

-Tosiu wszystko w porządku, naprawdę. Nie masz czym się przejmować.

-Dziwnie brzmisz kocie.. gdzie jesteś?

-Jesteśmy z Wiktorem w skate-parku na Mokotowie i robimy choreografię z chłopakami. – Spojrzałam na wywijających chłopaków i uśmiechnęłam się do siebie.

-Co? Z jakimi chłopakami? W którym skate-parku? Kornelia.. nie rób nic głupiego.- głos Tośki wydawał mi się cieńszy niż zwykle. Musiała się strasznie martwić.

-Tosia uspokój się… musiałam odreagować. Ale jest okej i czuję się świetnie. – poczułam na sobie wzrok Wiktora i gdy nasze spojrzenia się spotkały uśmiechnęliśmy się do siebie. Och, z pewnością mój przyjaciel podobał się dziewczynom…

-Jesteście na Polach Mokotowskich? Przyjadę po Ciebie z Maxem…

-Tosia jesteś kochana, ale nie musisz. Bawcie się dobrze a mną się nie przejmujcie. Wrócę z Wiktorem. Nic mi nie będzie…

-To właśnie o Wiktora, kochana martwię się najbardziej…

-Kocham Cię Tosiaczku, papa.

-Kornelia! Nie rozłączaj się, słyszysz… kor…. – nacisnęłam czerwoną słuchawkę i wrzuciłam telefon spowrotem do plecaka. Podbiegłam do boomboxa i wyłączyłam muzykę.

-Panowie! Mam pomysł… Co wy na to żeby dołączyć trochę jazzu i tańca w parze?

Chwilę później dołączyły do nas koleżanki Olafa i chłopaków i łącznie 9 par tańczyło w rytm piosenek Coldplay. I gdy Wiktor uniósł mnie nad swoją głowę przy ogrodzeniu mignęła mi znajoma błękitna zimowa czapka… Poczułam uścisk w żołądku, lecz gdy Wiktor postawił mnie na ziemię, wiedziałam że muszę zrobić na złość mojemu obserwatorowi.

-Wiktor? Pamiętasz to podnoszenie z kursu w ferie? Tego co kończy się szpagatem?

-Pewnie! Gotowa?

Pokiwałam w odpowiedzi głową i gdy będąc już w ramionach Wiktora zauważyłam tak znajome mi błękitne oczy, uśmiechnęłam się szyderczo i pocałowałam mojego partnera w policzek.

-Jeszcze raz! – krzyknęłam i wiedziałam że będę żałować tego „pokazu”…



_________________________________-

Witajcie po długiej przerwie :)
Dodałam podwójny rozdział żeby wynagrodzić Wam oczekiwania.
Następny za tydzień :)